Rozdział 24 "Niektórzy myślą, że nie warto się już starać, gdy osiągnie się cel."

Stałam chwilę wpatrują się w chłopaka. Nie wiedziałam jak mam zacząć rozmowę. Jak mam mu to wszystko opowiedzieć... A co jeśli mi nie uwierzy? Co jeśli mnie wyśmieje? Wzięłam głęboki wdech i podeszłam do Nialla który właśnie wkładał naczynia do zmywarki.

-Niall, możemy porozmawiać? –zapytałam niepewnie.

Chłopak odwrócił głowę i spojrzał na mnie pytająco.

  No i co ja mam mu niby teraz powiedzieć? Jak mam wszystko normalnie wytłumaczyć? Było to dla mnie dosyć trudne. Właściwie to nie wiem czemu chciałam rozmawiać z Niallem przecież on w niczym nie może mi pomóc. No tak. Po prostu potrzebna była mi rozmowa. Jakakolwiek. Po prostu rozmowa.

  Po dosyć długiej chwili wpatrywania się w jeden punkt na ścianie Niall zaczął wymachiwać rękami przed moją twarzą. Ocknęłam się i spojrzałam na chłopaka. Dalej nie wiedziałam jak zacząć. Im dłużej o tym myślałam tym bardziej wydawało mi się że to głupi pomysł. Spojrzałam na chłopaka i niepewnie otworzyłam usta by za chwilę zacząć z nim rozmowę. Jednak niestety nic nie mogłam powiedzieć bo do kuchni wparował Zayn. Przeklęłam w myślach. Dlaczego akurat teraz? Odwróciłam się i spojrzałam na chłopaka. Miałam nadzieję że zaraz sobie pójdzie i zostawi nas w spokoju a ja w końcu powiem Niallowie to o co mi chodzi. Niestety ale nie było tak jak chciałam.

-Idziecie oglądać z nami film? –zapytał chłopak a Niall uśmiechnął się po czym podszedł do chłopaka. Ominął go i wyszedł z kuchni.

Zayn patrzył na mnie pytająco oczekując ode mnie odpowiedzi. Spojrzałam blado na chłopaka.

-Nie. Idę się położyć. –powiedziałam stojąc naprzeciwko niego.

-Możesz mi powiedzieć o co chodzi? Najpierw zamykasz się w pokoju. Rzucasz szklanką. Nic nie mówisz a teraz nie chcesz nawet obejrzeć z nami filmu. –powiedział Zayn dokładnie się mi przypatrując.

Spojrzałam tylko na niego po czym wyszłam z kuchni od razu kierując się w stronę pokoju. Już miałam łapać za klamkę od drzwi gdy usłyszałam głos Nialla.

-Chciałaś porozmawiać. O co chodzi? –zapytał chłopak przeżuwając coś.

W ręku trzymał chyba z pięć paczek chipsów. No tak bez jedzenia nie ogląda. Uśmiechnęłam się w duchu.

  Po tym jak Zayn wszedł do kuchni i przeszkodził na w rozmowie zrozumiałam że nie mam po co mówić o tym Niallowi. Nie chciałam zawracać mu głowy. Jest moim przyjacielem i wiem że zawsze mogę na niego liczyć. Jednak była to dosyć nieodpowiednia osoba do takiej rozmowy. Niall jest przyjacielem Louisa i nie sądzę by jakoś mi uwierzył. Jeśli już by mi uwierzył to na pewno nie wyszło by z tego nic dobrego.

  Znów ‘odleciałam’. Chłopak zaczął wymachiwać mi rękoma przed twarzom powtarzając w kuło moje imię. Ocknęłam się i spojrzałam na niego.

-Już nic. –odparłam po czym weszłam do swojego pokoju.

Zamknęłam się w nim i usiadłam na miękkim łóżku. Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam go ciężko. Położyłam się na łóżku wpatrując w sufit. Wydawał się teraz bardzo interesujący. Możecie uważać mnie za idiotkę ale takie bezmyślne wpatrywanie się w niego spowodowało że czułam się lepiej. Zapomniałam o wszystkim. Postanowiłam że jeśli znów coś takiego się powtórzyć po prostu otwarcie porozmawiam o tym z Louisem. Nawet  nie wiem kiedy zasnęłam. Rano obudził mnie znów Zayn. Czy w tym domu nigdy nie można się wyspać? Są wakacje a ja jestem budzona prawie każdego dnia o ósmej rano. Niestety ale do tego chłopaka nie da się dotrzeć. Przez długie parę minut tłumaczyłam mu że będę jeszcze spała ale do niego nic nie docierało. Bezczelnie oblał mnie zimną wodą. Byłam strasznie zła. Komplety idiota. Nie miałam już wyjścia. Musiałam już wstać. Od razu poszłam do łazienki. Wzięłam gorący prysznic po czym przebrałam się w krótkie czarne szorty i w siwy t-shirt. Włosy uczesałam w wysokiego kucyka i umalowałam się po czym zeszłam na dół do kuchni. Przy stole siedział już Niall Zayn i Louis. Na widok Louisa skwasiłam minę. Usiadłam po między Niallem a Zaynem. Zayn przybliżył się do mnie aby dać mi całusa w policzek ale odwróciłam się. Nadal byłam na niego zła. Nie cierpię gdy mnie ktoś budzi a już tym bardziej w taki sposób.

  Nie rozumiem jaki jest sens wstawania o ósmej rano skoro i tak nie ma się nic do roboty. Siedzi się tylko na dupie i nudzi. Przez ten czas smacznie bym sobie jeszcze spała.

-Przepraszam. –powiedział Zayn robiąc smutną minkę.

Na pewno na inne dziewczyny by to podziałało ale nie na mnie. Najpierw mnie bezczelnie budzi a później przeprasza. Było trzeba nie budzić.

  Spojrzałam na niego zła nic nie mówiąc. Sięgnęłam po jedną kanapkę z serem po czym wzięłam duży gryz. Jedząc śniadanie była dosyć przyjemna atmosfera. Normalnie rozmawiałam z Louisem. Pomyślałam że może miał zły dzień i dlatego tak się zachowuje. Taką miałam nadzieję. Po zjedzeniu wyszłam przed dom zapalić. Wyjęłam papierosa po czym zapaliłam go. Usiadłam na schodach przed domem  i wpatrywałam się w jeżdżące auta. Czasami wydaje mi się że są one bardzo interesujące. Ale nie wiem czy tak jest naprawdę czy po prostu mi się  nudzi nie mam co robić. Gdy wypaliłam do końca wstałam z miejsca i już miałam wchodzić do środka gdy drzwi od domu się otworzyły. Na zewnątrz wyszedł Niall. Spojrzał na mnie uśmiechnięty.

-Idziemy dziś do naszej ulubionej knajpy na karaoke. –powiedział szczęśliwy.

Popatrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. Na karaoke? Niby po co mamy tam iść? Przecież śpiewają codziennie. Westchnęłam ciężko. Niall ominął mnie i szybkim krokiem podszedł do swojego samochodu.

-Gdzie jedziesz? –zapytałam gdy otwierał już drzwi od auta.

-Na zakupy. Przecież muszę kupić trochę jedzenia. Głody jestem. –odparł Niall.

Uśmiechnęłam się lekko.

-Jedziesz ze mną? –dodał po chwili.

Rozejrzałam się dookoła. Właściwie to nie miałam tu nic do roboty. Czemu nie?

  Podeszłam do auta chłopaka. Otworzyłam drzwi po czym weszłam do środka. Jadąc z Niallem samochodem śmiałam się jak nigdy przedtem. Naprawdę dobrze mi się z nim rozmawiało. Można powiedzieć że mamy wspólny język. Fajnie jest wiedzieć że można na kogoś liczyć i na pewno się z nim dogadasz.

  W końcu zatrzymaliśmy się przed dużym supermarketem. Ledwo wyszliśmy z auta a koło nas pojawiło się masę fanek. Powiem szczerze że zaczynałam się nienawidzić. Nie można normalnie wyjść. Stałam z boku czekając aż Niall w końcu zrobi sobie zdjęcia z fankami i rozda im te durne autografy. Oparta o ławkę z boku przyglądałam się  temu wszystkiemu. W pewnym momencie poczułam jak ktoś szarpie za moją bluzkę. Spojrzałam w dół i dostrzegłam małą dziewczynę. Miała długie ładne rude włosy i piwne duże oczy. Miała chyba z jakieś sześć lat. Spojrzałam na nią pytająco. Czego ona może ode mnie chcieć?

-Mogę zrobić sobie z tobą zdjęcie? –zapytała szeroko się do mnie uśmiechając.

Muszę przyznać że miała słodki uśmiech. Rozejrzałam się dookoła. Parę metrów od  nas dostrzegłam kobietę która była dosyć podobna do tej małej dziewczynki która stała przede mną. Zapewne była to je matka.

-Chcesz ze mną zdjęcie? –zapytałam rudowłosej.

Dziewczyna kiwnęła głową dalej się uśmiechając.

-Nie sądzę by był to dobry pomysł. –odparłam.

-Dlaczego? –zapytała dziewczynka ze smutną miną.

-Bo nie jestem nikim sławnym. Przykro mi ale  nie robię sobie zdjęć z ludźmi których widzę pierwszy raz na oczy. –odparłam niechętnie.

Dziewczynka pojrzała na mnie smutno. Jej oczy lekko się zaszkliły. Odwróciła się po czym zaczęła iść w stronę rudowłosej kobiety. Nie myliłam się. Była to najwidoczniej jej matka.

  Przez chwilę zastanawiałam się nad zaistniałam sytuacją. Niby czemu ta dziewczyna chciała sobie zrobić ze mną zdjęcie? Naprawdę nie rozumiałam tego. Trudno było mi pojąć dlaczego. Przecież  nie jestem nikim sławnym. Niall powiedział że tak będzie. Coraz więcej osób będzie chciało mieć ze mną zdjęcia. Jestem przecież dziewczyną Zayna Malika. W dodatku siostrą Harrego Stylesa. Nadal jednak nic z tego nie  rozumiałam.

  Jakieś pół godziny później wracaliśmy już do domu. Niall kupił naprawdę dużo jedzenia. Zapasy chyba na cały rok. Tej obżartuch je ile wlezie i ciągle jest mu mało. Do tego jeszcze w ogóle nie tyje. Gdy byliśmy w końcu pod domem. Wyszłam na zewnątrz. Niestety musiałam  pomóc Niallowi w zaniesieniu jedzenia do domu. Ledwo się trzymałam na nogach mając w rękach duże reklamówki z zakupami. Weszłam do środka i podłożyłam rzeczy na podłodze w pokoju. Byłam zmęczona. Nie zanosząc zakupów do kuchni udałam się do salonu gdzie siedziała już cała czwórka. Liam dziś rano przyjechał od Danielle a mój kochany braciszek pewnie od jakiejś kolejnej dziewczyny. Ledwo usiadłam pomiędzy Liamem a Zaynem gdy Harry zakomunikował że za dziesięć minut wybieramy się na to karaoke. Spojrzałam niechętnie na zegarek. Po osiemnastej. Wytrzeszczyłam oczy. Kiedy ten czas tak minął? Dopiero przyjechałam z zakupów z Niallem a teraz znów gdzieś mam jechać. Nic mi się nie chciało. Niestety ale z pięcioma mężczyznami nie wygrasz.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Tak wiem dosyć nudny ten rozdział. Następny obiecuję że nie będzie nudny, a przynajmniej mam taką nadzieję ;)