Rozdział 16 "Niektórzy myślą, że nie warto się już starać, gdy osiągnie się cel."

Od razu poszłam do swojego pokoju, który niestety dzieliłam z Zaynem. Jakoś nie mogłam zasnąć. Wierciłam się z boku, na bok. W pewnym momencie wstałam i zeszłam na dół, do kuchni. W domu jeszcze nikogo nie było. Powolnym krokiem zmierzałam w stronę kuchni. Weszłam do środka i... i o mało zawału nie dostałam. W kuchni ktoś był. Szybkim ruchem oświeciłam światło. Na szczęście był to tylko Zayn. Ale co on tutaj robi? Podeszłam do szafki i nalałam sobie wody do szklanki.

-Przepraszam. –usłyszałam głos Zayna.

Nie miałam zamiaru mu odpowiadać, ani wybaczać. Ten debil po raz kolejny popsuł mi imprezę. Jednak dobrze wiedziałam, że nie powinnam całować Louisa. Przecież on ma dziewczynę. Szybkim krokiem zmierzałam w stronę pokoju. Dalej nie mogłam zasnąć, więc postanowiłam, że wyjdę na mały balkon w pokoju. Usiadłam na podłodze i wpatrywałam się w gwiazdy. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że chyba kocham Zayna. Cały czas uciekałam, od tego uczucia. Nie chciałam się zakochiwać. Jednak przed prawdziwym uczuciem nie da się uciec. Siedziałam tak prawie całą noc, zastanawiając się co dalej. Zastanawiałam się, czy Zayn coś do mnie czuje. Rano obudziły mnie promienie słoneczne. Byłam cała obolała. Rozejrzałam się dookoła. Leżałam na balkonie. Wstałam i ziewnęłam. Weszłam do pokoju. Nie było w nim Zayna. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że nie mam się w co za bardzo ubrać i muszę dzisiaj koniecznie udać się do sklepu. Znalazłam jeszcze w swojej szafie parę ubrań, których ta suka nie zniszczyła. Ubrałam się, umalowałam, uczesałam, umyłam i zeszłam na dół, do kuchni. Siedzieli już tam wszyscy, włącznie z Taylor. Usiadłam na wolnym krześle koło Nialla. Przy śniadaniu była jakaś taka wielka cisza. Nikt się nie odzywał. To pewnie przez tą wczorajszą kłótnię.

-Mamy dzisiaj próbę, o 14. –powiedział niepewnie Harry.

Spojrzałam na brązowy zegar w kuchni.

-Jest 13:10. –powiedziałam.

Harry tylko kiwnął głową. Jeszcze nigdy, od kąt tu mieszkam nie było takiej ciszy.

-Ja nie idę na tą próbę. Mam dzisiaj wizytę u kosmetyczki. –powiedziała swoim piskliwym głosem Taylor.

Spojrzałam na nią dziwnym wzrokiem.

-A kogo to obchodzi? –zapytałam.

-Może ciebie nie, bo wyglądasz, jakbyś się jeszcze nigdy nie kąpała i nigdy nie była u kogoś takiego jak kosmetyczka. –powiedziała zła Taylor.

-No tak. Tylko, że ja nie nakładam na siebie tonę tapety. –odparłam zła.

Dziewczyna już otwierała tą swoją paszczę, żeby coś powiedzieć, ale Harry jej przerwał.

-Dziewczyny uspokójcie się w końcu! –krzyknął zły Harry.

Zła wstałam z krzesała i poszłam do swojego pokoju. Miałam już tej małej mały dość. Siedziałam tak i wpatrywałam się bezmyślnie w ścianę, bardzo długo. Spojrzałam na wyświetlacz swojego telefonu. 13:50. Wstałam z miejsca i wyszłam najpierw z pokoju, a potem z domu. Wyjęłam z kieszeni papierosa, po czym zapaliłam go. Nie długo czekałam na chłopców. Na próbę także jechaliśmy w kompletnej ciszy. Zatrzymaliśmy się przed dużym, wysokim budynkiem. Dziwnym trafem nie było przed nim tylko co zawsze fanek, tylko chyba o połowę mniej. Zdziwiona weszłam do środka. Chłopcy dzisiaj nie rozdawali żadnych autografów i nie robili sobie żadnych zdjęć. Widać było, że nie mieli na to ochoty.

-Wy jedźcie już na górę, a my jeszcze musimy na chwilę gdzieś pójść. –powiedział Harry, do mnie i do Zayna.

Podeszłam do windy i nacisnęłam na guzik parę razy, tak jakby winda miała przyjechać szybciej. W końcu przyjechała. Weszłam do środka, a za mną Zayn. Tym razem, to Zayn nacisnął przycisk, bo ja nie wiedziałam na jakie piętro jedziemy. Czułam się tak jakoś niezręcznie. Nic nie mówiliśmy. W pewnym momencie winna zaczęła się lekko trząść, światła zgasły, a winda się zatrzymała.

-No co to ma kurwa być?! –krzyknęłam zła.

Parę razy uderzyłam w drzwi od windy. Zayn stał, jakby nic się nie stało.

-No kurwa, Zayn! Powiedz coś! –krzyknęłam na niego.

-Niby co mam ci powiedzieć? –zapytał obojętnie.

Zła usiadłam w kącie windy. Zayn usiadł naprzeciwko mnie. Siedzieliśmy tak w kompletnej ciszy, chyba z jakieś 20 minut.

-Widzisz, chciałbym ci coś powiedzieć... –zaczął niepewnie Zayn.

Uniosłam głowę, spoglądając na niego.

-Widzisz, ja... ja się zakochałem. –powiedział.

-No to gratuluję. –odparłam obojętnie.

-Czy ty niczego nie rozumiesz?! Ja się zakochałem w tobie. –powiedział poważnie.

Spojrzałam na niego, nie wiedząc co odpowiedzieć. Przypomniałam sobie sytuację, która była bardzo podoba do tej, co teraz. Nie wiedziałam, co mam mu powiedzieć. Może powinnam powiedzieć, że to mnie nie interesuje, że to jego problem, żeby się odkochał? A może powinnam powiedzieć mu co ja czuję? Że go kocham? Spojrzałam w jego czy. Przez głowę przeszło mnie tysiące myśli. Co bym teraz nie zrobiła, byłby to błąd. Przybliżyłam się delikatnie do niego i pocałowałam go. Gdy nasze usta się rozłączyły, Zayn spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

-To znaczy, że... –nie dokończył, bo mu przerwałam.

-Tak, Zayn. Kocham cię. –krzyknęłam wstając z miejsca.

Zayn stanął koło mnie.

-To może zostaniesz moją dziewczyną –powiedział z uśmiechem.

Spojrzałam na niego i nie wiedziałam co powiedzieć. Czy się zgodzić, a może nie. W tym momencie nie wiedziałam, czego chciałam. Przybliżyłam się jeszcze raz do niego i pocałowałam go.

-To znaczy, że tak? –zapytał, z szerokim uśmiechem na twarzy.

Kiwnęłam głową i już miałam coś powiedzieć, gdy światło się oświeciło i winda ruszyła. Zdziwiona spojrzałam na Zayna. Winda zatrzymała się na 7 piętrze. Szłam za Zaynem, jak cień. Zatrzymaliśmy się przy pokoju z numerem 98. Zayn bez pukania wszedł do środka. W pokoju siedzieli już wszyscy chłopcy.

-No gdzie wy tak długo byliście? –zapytał Harry, podchodząc do nas.

-Winda się zatrzymała. –odparł Zayn. 

---------------------------------------------------------------------

Co myślicie o tym rozdziale? :):)