Rozdział 19 "Niektórzy myślą, że nie warto się już starać, gdy osiągnie się cel."

-Kurwa Miley, ja jej nie całowałem! To ona mnie pocałowała! Pojechałam po nią, na ten cholerny posterunek policji, a ona tak po prostu podbiegła do mnie i mnie pocałowała! Ja nie chciałem skrzywdzić Emily! –krzyknął chłopak zdenerwowany do telefonu.

-Uspokój się! –krzyknęłam, po czym się rozłączyłam.

-oczami Emily-

Rano obudziła mnie Miley. Nie chciałam wstawać z łóżka, ale ona jest nieubłagana. Ogarnęłam się jakoś i zeszłam na dół do kuchni. Już w połowie drogi można by było wyczuć jajecznicę. Przywitałam się z przyjaciółką i usiadłam na drewnianym krześle. Chwilę potem dziewczyna nałożyła mi na talerz jedzenie.

-Emily, chciałabym ci coś powiedzieć... –zaczęła niepewnie Miley.

Zastanawiałam się o co chodzi. Podniosłam głowę i spojrzałam na nią pytająco.

-Chodzi o Zayna.,, –odparła dziewczyna, a ja nie pozwoliłam jej dokończyć.

Jak dla mnie to już zakończony temat i rozdział w moim życiu.

-Nie będę rozmawiać o Zaynie! –krzyknęłam wstając z krzesła.

-Ale... –zaczęła dziewczyna.

Zła wyszłam z kuchni kierując się do pokoju Miley, głośno trzaskając drzwiami. Byłam na nią bardzo zła. Dobrze wie, że Zayn mnie bardzo zranił. Usiadłam na miękkim łóżku i schowałam twarz w rękach. Siedziałam chwilę wpatrując się w jeden punkt na ścianie. W głowie miałam tysiące myśli. Niby byłam taką twardą dziewczyną, a płakałam po jakimś tam chłopaku, a on nawet nie próbuje tego wszystkiego jakoś naprawić. W pewnym momencie usłyszałam krzyk Miley:

-Emily, ktoś do ciebie.

Niepewnie wstałam z łóżka i złapałam za klamkę od drzwi. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że to nie może być ktoś inny jak nie Zayn lub Harry. Po chwili zastanowienia wyszłam z pokoju i stanęłam  przed schodami. Zamurowało mnie gdy zobaczyłam Zayna. Niby się go spodziewałam ale bałam się jego wizyty. Bałam się z nim rozmawiać. Sama nie wiedziałam dlaczego. Niby chciałam znać prawdę ale co jeśli tak prawda nie będzie taka jaką chciałabym znać? Gdy Zayn  mnie zobaczył uśmiechnął się blado i zaczął zmierzać w moja stronę. Nadal się nie ruszałam. Nie wiedziałam co mam zrobić. Chłopak stanął przede mną. Przez głowę przeszło mnie tysiące myśli. Z jednej strony miałam ochotę się teraz na niego rzucić i pocałować go, a z drugiej byłam strasznie na niego zła.

-Emily... –zaczął chłopak, a ja momentalnie się ocknęłam.

-Nienawidzę cię. –powiedziałam  zła, po czym uderzyłam go mocno w twarz.

Szybkim krokiem poszłam do łazienki i zamknęłam się w niej. Delikatnie posunęłam się o drzwi, siadając na podłogę. Schowałam mokrą twarz w rękach. „Nie Emily, tak być nie może! Nie możesz płakać!” –skarciłam się w myślach. Kiedyś obiecała sobie i postanowiłam, że cokolwiek się stanie to płakać nie będę. Wstałam szybko z miejsca i wzięłam do ręki chusteczkę, po czym wytarłam swoją twarz. Przemyłam twarz zimną wodą i zrobiło mi się jakoś lepiej. Stałam tak i wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze, przez dobre parę minut. W pewnym momencie usłyszałam jak ktoś dobija się do łazienki.

-Emily otwórz! Musimy porozmawiać! –krzyczał Malik.

-Nie mamy o czym! –odkrzyknęłam.

-Czy ty nic nie rozumiesz?! Ona zrobiła to specjalnie. Pojechałem po nią na komisariat. Podbiegła do mnie i mnie pocałowała. Oczywiście szybko ją odepchnąłem od siebie ale jakiś debil zdążył zrobić zdjęcie. Ja... ja przepraszam. –powiedział już spokojniej.

-Nie wierzę ci. –powiedziałam siadając koło drzwi na podłodze.

-Em, ja cię kocham! –krzyknął chłopak.

Przez dłuższy czas była cisza. Kompletna cisza. Słyszałam tylko swoje myśli. Jakiś głos w mojej głowie mówił mi: „Przebacz mu. On naprawdę cię kocha i ty go też.” Był też drugi głos. Mówił: „Nie bądź naiwna. On sobie to wszystko wymyślił”. Nie wiedziałam kogo mam słuchać.
-----------------------------------------------------------------------------------

I co myślicie o tym rozdziale? :)

Macie jakieś pytania: http://ask.fm/ligusiaaaa