Rozdział 21"Niektórzy myślą, że nie warto się już starać, gdy osiągnie się cel."

-oczami Emily-

Postanowiłam wybaczyć Zaynowi i dać mu ostatnią szansę. W głębi duszy postanowiłam sobie że nigdy się do niego nie odezwę i nawet na niego nie spojrzę a tu proszę wybaczam mu. Była to dla mnie dosyć trudna decyzja bo za nic w świecie nie chcę po raz kolejny przechodzić przez to jeszcze raz. Malik jednak zapewnił mnie że taka sytuacja więcej razy nie będzie miała miejsca i od tej pory od Taylor będzie trzymał się z daleka. Wierzę mu albo przynajmniej chcę wierzyć. Postanowiliśmy z Zaynem że o wszystkim zapomnimy i będzie tak jak dawniej. Jak dla było to bardzo trudne bo nikt jeszcze w moim życiu mnie tak nie skrzywdził ale postanowiłam że dam radę. O wszystkim zapominamy tak jakby wcale nie było tamtego zdarzenia. Oczywiście nie popuszczę tego tak po prostu Taylor. Postanowiłam że jeszcze się na niej zemszczę. Już mam w głowie nawet całkowity plan zemsty. Niestety ale nie mam z nią teraz żadnego kontaktu a może to właśnie dobrze. Gdy wróciliśmy z Zaynem do domu chłopcy opowiedzieli nam całe zdarzenie. Jak to wywalili Taylor za drzwi. Cieszyłam się że tak bardzo się tym przejmują ale było to trochę jak dla mnie dziwne. Fajnie wiedzieć że ma się na kogo liczyć. Zmęczona po całym dniu położyłam się spać. Szybko zasnęłam. Rano obudził mnie Zayn. Prosiłam go jeszcze o parę minut snu ale on  był nieubłagany. Niechętnie wstałam z łóżka i podeszłam do dużej szafy. Otworzyłam szafkę i wyjęłam z niej krótkie czarne szorty i biały t-shirt z nadrukiem po czym wyszłam z pokoju idąc do łazienki na piętrze bo ta w pokoju była zajęta. Ledwo podeszłam do łazienki a Louis podbiegł do drzwi i wszedł do środka.

-Byłam pierwsza! –krzyknęłam waląc ręką o drzwi.

-Zaraz wyjdę. –powiedział chłopak.

Westchnęłam i usiadłam koło drzwi. Nie byłam pewna co do tego „zaraz” bo chłopcy przesiadywali w łazience sporo czasu. Ja nigdy nie siedziałam w łazience tyle co oni. Często zastanawiałam się co oni robią tam tak długo. Minęło już chyba jakieś 30 minut a Louis dalej siedział w łazience i jak mi się wydaje nie miał zamiaru stamtąd wyjść.

-Louis cholera! –krzyknęłam wstając z miejsca i uderzając pięścią o drzwi.

-Zaraz wyjdę. –krzyknął chłopak.

„Tak jasne” –pomyślałam. Odwróciłam się i dostrzegłam idącego w moją stronę Zayna.

-To ty jeszcze nie jesteś gotowa? –zapytał patrząc na mój strój.

-Byłabym gdyby ten frajer się pospieszył. –powiedziałam zła odwracając się w stronę łazienki.

Zayn tylko wzruszył ramionami po czym gdzieś sobie poszedł. Zła dostrzegłam wychodzącego z pokoju Nialla.

-Ej my zaraz wychodzimy. Czemu jesteś jeszcze nie gotowa? –zapytał idąc w moją stronę.

-Louis zajął łazienkę. –powiedziałam zła.

-Jak chcesz możesz skorzystać z mojej. –zaproponował Niall.

Uśmiechnęłam się do niego po czym pocałowałam go w policzek.

-Dzięki. –powiedziałam do chłopaka idąc w stronę jego pokoju.

-Ej co to miało być? –zapytał Zayn zmierzając w moją stronę ale ja już byłam w pokoju blondaska.

Weszłam do łazienki i położyłam wszystkie swoje rzeczy na szafce. Rozejrzałam się dookoła. Niall miał naprawdę dużą łazienkę i powiem szczerze że nawet bardzo ładną. Ściany były koloru czerwonego i czarnego. Umyłam się, przebrałam, uczesałam, umalowałam, po czym wyszłam z pokoju Nialla szybkim krokiem idąc do swojego pokoju. Zostawiłam swoje rzeczy na półce i zeszłam na dół. Chłopcy niecierpliwie czekali na mnie w salonie.

-No jesteś wreszcie. –powiedział na mój widok Harry po czym wstał z kanapy i zaczął iść w moją stronę.

Gdy w końcu wyszliśmy z domu wsiedliśmy do auta. Louis zasiadł za kierownicą.

-A gdzie my tak w ogóle jedziemy? –zapytałam rozkojarzona.

-Do wesołego miasteczka. –powiedział szeroko uśmiechając się Niall.

Do wesołego miasteczka? Kto niby wpadł na taki pomysł? Szczerze mówiąc nie chciało mi się tam jechać ale jak widać nie miałam już żadnego wyboru. Nawet nie zapytali mnie o zdanie tylko od razu zadecydowali za mnie. Jadąc chłopcy jak zwykle się wygłupiali. Niall rozsypał po aucie sporą ilość chipsów za co dostał spory ochrzan od Zayna bo właśnie do niego należało auto. Po jakiś 40 minutach jazdy nareszcie dotarliśmy na miejsce. Odetchnęłam z ulgą wychodząc z auta. Nareszcie mogłam oddychać świeżym powietrzem bo w aucie było strasznie duszno. Wyjęłam z paczki jednego papierosa po czym zapaliłam go. Chłopcy ja małe dzieci cieszyli się z wycieczki do wesołego miasteczka. Gdy byliśmy już na miejscu każdy poszedł sobie w innym kierunku. Niall w stronę faceta sprzedającego popcorm. Harry w stronę jakiś dziewczyn, Louis w stronę karuzeli, a Liam w stronę jakiegoś małego sklepu z pamiątkami. Tylko Zayn został razem ze mną.

-No to gdzie idziemy najpierw? –zapytał chłopak łapiąc mnie za rękę.

Wzruszyłam tylko ramionami rozglądając się dookoła.

-O tam! –powiedziałam ciągnąc chłopaka w stronę rollercoastera.

Chłopak szedł tak jakby się czegoś bał. Stanęłam w kolejce patrząc na dziwną minę Zayna.

-Czyżbyś się bał? –zapytałam śmiejąc się.

-Oczywiście że nie. –powiedział chłopak jakoś tak niepewnie.

Przez cały czas stania w kolejce Malik wpatrywał się w rollercoaster. Widać było że się boi co nie przeczę nawet mnie cieszyło. Gdy mieliśmy już wsiadać Zayn pociągnął mnie za rękę.

-Może pójdziemy się czegoś napić? –zapytał.

-Później. –powiedziałam nieco zła bo chłopak przez cały czas próbował odwieść mnie od tego pomysłu.

Na szczęście w końcu byliśmy już na miejscach. Zayn przez cały czas się darł. Przez dłuższy czas musiałam powstrzymywać się od śmiechu bo myślałam że zaraz wybuchnę. Takiego przerażonego Malika to jeszcze nigdy nie widziałam. Gdy w końcu było już po wszystkim. Zayn idąc krzywo zasiadł na brązowej ławce.

-Nigdy więcej. Nigdy więcej. –powiedział biorąc coraz więcej powietrza do płuc.

Tym razem już nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem.

-Ta jasne śmiej się ze mnie. –powiedział chłopak obrażony wstając z ławki i gdzieś sobie idąc.

Szybki krokiem zaczęłam iść za nim.

-No Zayn nie obrażaj się. –powiedziałam nadal lekko się śmiejąc. –To nie twoja wina że byłeś aż tak przestraszony. –tym razem znów wybuchłam nieopanowanym śmiechem.

Obrażony chłopak zaczął gdzieś sobie iść. Szłam koło niego i cały czas coś do niego mówiłam ale on zachowywał się tak jakby wcale mnie nie widział i nie słyszał. Jakby wcale mnie nie było.

-Malik spójrz na mnie! –krzyknęłam zła.

Chłopak nawet na mnie nie popatrzył.

-No dobrze. –odparłam zła.

Wzrokiem dostrzegłam najbliższego mnie mężczyznę i szybkim krokiem zaczęłam iść w jego stronę.

-Przepraszam bardzo, ale chciałabym się zapytać czy... –nie mogłam dokończyć bo Zayn mnie podniósł i zaczął iść w przeciwną stronę.

Chłopak postawił mnie dopiero wtedy gdy byliśmy już bardzo daleko od tamtego mężczyzny.

-Em, przecież to ja jestem twoim chłopakiem. –powiedział nieco zły Zayn.

-Tak wiem. –odparłam siadając na murku.

-No właśnie. Co to miało niby być? –zapytał pokazując w stronę miejsca z którego jeszcze niedawno przyszliśmy.

-Chciałam się zapytać czy ten koleś wie która godzina. –powiedziałam śmiejąc się.

Zayn spojrzał na mnie dziwnie.

-To miłe że jesteś o mnie zazdrosny. –powiedziałam poklepując go po ramieniu.

Chłopak najwyraźniej wyglądał na zdezorientowanego. Reszta dnia spędziliśmy nadal w wesołym miasteczku. Świetnie się bawiłam. Śmialiśmy się, rozmawialiśmy. Naprawdę dawno się tak nie bawiłam. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Co myślicie o tym rozdziale? Chciałabym przy okazji życzyć wszystkim moim czytelnikom szczęśliwych i udanych świąt. :)