Rozdział 1 "Niektórzy myślą, że nie warto się już starać, gdy osiągnie się cel."

Obudziłam się po 12. Zresztą jak zwykle. Od trzech dni są wakacje, z czego jestem strasznie zadowolona, bo nienawidzę tej budy. Wstałam, ubrałam się, umyłam, pomalowałam i uczesałam, po czym zeszłam na dół, do kuchni. Powolnym ruchem zrobiłam sobie kawy. Usiadłam przy stole i zaczęłam bawić się moim telefonem, popijając kawę. W pewnym momencie do kuchni weszła mama, z tatą. Usiedli przy stole. Nie zwracałam na nich uwagi.

-Emily, musimy z tobą porozmawiać. –zaczęła mama.

Podniosłam głowę i dziwnie się na nią spojrzałam.

-Wiemy, że nie lubisz zbyt bardzo swojego brata, ale my musimy pojechać do babci, bo jest chora, a ty będziesz przez ten czas mieszkała z bratem. –dokończył niepewnie tata.

Zaśmiałam się.

-Wy chyba sobie żartujecie. –powiedziałam.

-No, nie. –odparła mama.

-Idź się spakować. Za godzinę zawozimy cię do niego. –dodał po chwili tata, po czym wyszedł z kuchni, a mama za nim.

Nie no, to chyba jakiś żart. I że niby ja mam z nim mieszkać? Przecież mogłabym zostać sama w domu. Nie chciałam się z nimi, wyjątkowo kłócić. Wypiłam do końca i poszłam do swojego pokoju. Powoli i niechętnie wkładałam swoje rzeczy do walizki. Po godzinie byłam już całkiem spakowana. Zniosłam swoją walizkę na dół i wyszłam jeszcze przed dom zapalić. Wyjęłam fajkę z paczki i zapaliłam ją. W pewnym momencie drzwi od domu zaczęły się otwierać i wyszła z nich mama.

-Mówiłam ci, żebyś nie paliła. –powiedziała.

-W dupie mam to co do mnie mówisz. –odparłam, kończąc fajkę.

Mama podeszła do auta i otworzyła je, po czym weszła do środka. Otworzyłam drzwi i także weszłam do środka.

-A walizka? –zapytała mama.

-Chyba nie myślisz, że sama będę ją nieść. –powiedziałam.

Mama tylko westchnęła, po czym wyszła z auta, po moją walizkę. Jakieś 10 minut później jechaliśmy, do domu mojego brata. Jechaliśmy dosyć długo. W końcu dojechaliśmy. Wysiadłam z auta i spojrzałam na wielki dom mojego brata. Dom był duży, biały, wielki ogród. Przyznam, że dom to ma on świetny. Powoli zmierzałam ku bramie od domu. Za mną szła mama i tata z moją walizką. Drzwi otworzył nam Harry, a ja na jego widok skwasiłam minę. Harry pokazał mi mój pokoju, a ja szybko poszłam do niego. Co jak co, ale ten pokuj był beznadziejny. Cały dom po prostu był mega, a ja dostałam pokuj dla małych księżniczek. Jak można mieszkać w pokoju, który jest cały różowy? Zła zeszłam na dół, szukając Harrego, ale nigdzie nie mogłam go znaleźć. Jak przypuszczam, poszedł odwieźć rodziców na lotnisko, bo babcia mieszkała bardzo daleko. Skoro nigdzie go nie było, to postanowiłam, że sama sobie wybiorę pokuj, no przecież ma tu ich strasznie dużo. Jak pamiętam, mój brat mieszka jeszcze z jednym swoim przyjacielem z tego ich zespołu. Chyba miał on na imię Zayn. Szybkim krokiem otwierałam kolejno drzwi, aż w końcu znalazłam, taki jak chciałam. Był on w porządku, a nie tak jak te pozostałe. Całe różowe, całe pomarańczowe, całe czerwone, no, a ten jest ciemny. Poszłam jeszcze do swojego pokoju i zaczęłam się rozpakowywać. Chyba w tym pokoju już ktoś mieszkał, bo w szafkach były ubrania i takie tam. Była pod łóżkiem tez jedna walizka, więc spakowałam byle jak do niej wszystkie rzeczy, które nie były moje i zaniosłam do tego różowego pokoju. Oczywiście nie spakowałam wszystkiego, tylko te najpotrzebniejsze rzeczy. Gdy się rozpakowałam, zeszłam na dół, do kuchni. Zrobiłam sobie kanapkę, po czym szybko ją zjadłam. Wyszłam przed dom zapalić. Wyjęłam fajkę z paczki i zapaliłam ją, siadając na schodach przed drzwiami. Gdy wypaliłam, poszłam do domu. Nie miałam co tu robić, cały czas mi się nudziło. Usiadłam na kanapie w salonie i włączyłam TV. Przeskakiwałam z kanału, na kanał, próbując znaleźć coś ciekawego, ale nic nie było. W pewnym momencie zadzwonił mój telefon. Odebrałam i wolnym ruchem przyłożyłam go do ucha.

-Siema. –usłyszałam głos Miley.

-No cześć.

-Idziesz ze mną jutro na imprezę? –zapytała.

-No oczywiście, że tak. –odparłam.

-No dobra. Pa. –powiedziała Miley, po czym się rozłączyła.

Pisałam z nią jeszcze długo smsy. Powiedziałam, że aktualnie znajduję się w domu, u mojego brata. Cały dzień zleciał mi na nudzeniu się. Gdy było już późno, postanowiłam, że pójdę już spać. Mojego brata jeszcze nie było. Wzięłam prysznic, przebrałam się i położyłam do łóżka. Nawet szybko zasnęłam. W samym środku nocy, coś mnie obudziło. Otworzyłam oczy i ujrzałam koło siebie jakiegoś kolesia. Zerwałam się na równe nogi.

-Co ty tu kurwa robisz?! –krzyknęłam.

Nawet nie wiedziałam, kim jest ta osoba. Chłopak spojrzał na mnie i sam, jak poparzony zszedł z łóżka, po czym oświecił światło. Był to przyjaciel Harrego, Zayn.

-Co ja tu robię?! Co ty tu robisz? To jest mój pokoju! –krzyknął.

-Już nie. Teraz jest mój. –powiedziałam już spokojniej.

-No nie sądzę. –odparł Zayn.

W pewnym momencie do pokoju wbiegł przestraszony Harry.

-Co tu się dzieje? –zapytał, patrząc to na mnie, to na Zayna.

-Ona zajęła mój pokuj. –poskarżył się Zayn.

Spojrzałam tylko dziwnie na niego.

-Emily, co ty robisz w jego pokoju? –zapytał Harry.

-Bo ten, co ty mi dałeś, był cały różowy. Nie cierpię tego koloru. Wybrałam sobie ten pokuj i teraz jest mój. A i jeszcze jedno, spakowałam cię i zaniosłam twoje rzeczy do super ładnego, różowego pokoiku. Ten pokuj naprawdę do ciebie pasuje. –powiedziałam, śmiejąc się, do Zayna.

-Harry, to jest mój pokoju! –krzyknął zły Zayn.

-Uspokój się. Ja też jej nie lubię. Rodzice przyjadą z powrotem i ona odda ci ten pokuj. –powiedział spokojnie Harry, po czym wyszedł z pokoju.

Zayn jeszcze raz spojrzał na mnie, a ja pokazałam mu język, po czym wyszedł z pokoju. Ucieszona z tego, że wygrałam, szybko zasnęłam. Rano obudziły mnie hałasy, dochodzące z dołu. Zła ogarnęłam się jakoś i zeszłam na dół. W kuchni siedział jakiś blond włosy chłopak i  coś jadł. Dalej byłam zła, że ktoś mnie obudził, więc poszłam dalej szukać tej osoby. W salonie siedział mój brat i jakiś innych trzech chłopaków. W coś grali, przy czym strasznie hałasowali.

-Kurwa, obudziliście mnie! –krzyknęłam zła.

-I co z tego? –zapytał Zayn.

Jeszcze bardziej mnie wkurzył. Podeszłam do niego i powiedziałam mu na ucho.

-Nigdy więcej mnie nie budźcie. No i zapamiętaj, że nie cierpię gdy ktoś mówi do mnie „I co z tego”. –powiedziałam, po czym poszłam do kuchni.

W kuchni zrobiłam sobie płatki z mlekiem i usiadłam naprzeciwko blond chłopaka.

-Jestem Niall. –powiedział w pewnym momencie chłopak, z pełną buzią.

-Domyślałam się. –odparłam.

Chłopak tylko się uśmiechnął. Gdy zjadłam do końca wyszłam przed dom zapalić. Wyjęłam fajkę i zapaliłam ją, siadając na schodach. W pewnym momencie usłyszałam, jak ktoś otwiera drzwi, od domu. Odwróciłam się i dostrzegłam Zayna.

-Nie no, to znowu ty. –powiedziałam.

Chłopak usiadł koło mnie na schodach i zapalił papierosa. Siedzieliśmy w kompletnej ciszy.

-Ja tu zawsze siedzę. To moje miejsce. –przerwał ciszę Zayn.

Zaśmiałam się.

-Masz problem. –odparłam.

Chłopak zbliżył się do mnie i powiedział mi na ucho.

-Zapamiętaj, że nie cierpię, gdy ktoś mówi do mnie, „masz problem”. –po czym poszedł do domu.

Siedziałam jeszcze długo na schodach, po czym weszłam do domu. W salonie siedzieli chłopcy i coś oglądali.

-Zamówiliśmy pizze. Zaraz będzie. –krzyknął do mnie Niall.

Powolnym krokiem poszłam do swojego pokoju. Poszukałam w szafie ubrań, pasujących na imprezę i poszłam do łazienki się wykąpać. Gdy wyszłam z łazienki, usłyszałam wołanie z dołu. Powoli zeszłam na dół, do chłopaków i wzięłam kawałek pizzy, z pudełka, siadając na kanapie, koło Nialla. Oglądaliśmy z chłopakami film.

-Idę dziś na imprezę. –powiadomiłam Harrego.

-Nigdzie nie idziesz. –zaprotestował Harry.

-Idę. –powiedziałam zła.

-Nie. Mam się tobą opiekować. Po godzinie 19, nigdzie nie wychodzisz. –powiedział stanowczo.

Zaśmiałam się głośno.

-Louis, będzie pilnował pod drzwiami. Będziemy się zmieniać. –dodał Liam.

Zaśmiałam się jeszcze głośniej, bo myślałam, że to jakiś żart, ale się myliłam, chłopcy mieli śmiertelnie poważne miny. Wstałam z kanapy i poszłam do swojego pokoju. Przyszykowałam się na imprezę i czekałam na godzinę 21. Niestety, ale tylko o tej godzinie mogłam gdziekolwiek wyjść. Przez okno zauważyłam, jak mój brat jedzie gdzieś z Liamem i Niallem. Delikatnie uchyliłam drzwi. Nikogo nie było. Po cichu szłam po schodach, aż pod same drzwi, od domu. Ucieszona, że mi się udało, powolnym ruchem nacisnęłam na klamkę i wyszłam przed dom. Niestety, ale przed drzwiami natknęłam się na Zayna. Udając, że go nie widzę, szłam wyprostowana i pewna siebie, na przód.

-Ej, Emily, czekaj! –krzyknął za mną chłopak, idąc za mną.

-Czego? –zapytałam zatrzymując się.

-Nigdzie nie idziesz. –powiedział chłopak.

-Nie no, kurwa, nawet na imprezę nie można pójść. Jaki z ciebie stary dziadek. –powiedziałam.

Chłopak rozejrzał się dookoła, a ja spojrzałam na niego pytająco.

-Nie mogę puścić cię samej, więc może pójść, jeśli zabierzesz mnie ze sobą. –powiedział po chwili.

-Żartujesz sobie, tak? –zapytałam, śmiejąc się.

-Nie. –odparł Zayn.

-Nie idę z tobą. –powiedziałam, idąc w stronę bramy.

W pewnym momencie poczułam, jak ktoś mnie podnosi. Zayn, niósł mnie w stronę domu.

-No dobra., dobra już. Idziesz ze mną. –krzyknęłam, a chłopak postawił mnie na ziemię.

-Ale, jak coś, to się nie znamy. –dodałam po chwili.

-------------------------------------------------------------------------------

Czytasz - komentujesz, 

to dla mnie bardzo ważne.