Rozdział 9 "W życiu można uciec od wszystkiego z wyjątkiem samego siebie."

-Jestem idiotką prawda? –zapytałam w pewnym chwili.

-Nie. Po prostu chyba boisz się być z kimś. No wiesz, zraziłaś się już kiedyś na Tomie. –powiedziała Naomi.

-Ja po prostu boje się, że on nic do mnie nie czuje. Przecież w ogóle mnie nie zna. Widział mnie pare razy, byliśmy na jednej randce i co i on już wie, że mnie kocha? Nie wierze w takie coś. –odparłam.

-Pamiętasz co mi kiedyś powiedziałaś? Ryzykując nic nie tracisz. Sama kiedyś mi to powiedziałaś. Pamiętasz, jak bałam się, że Michael mnie nie kocha. Może i nam się nie ułożyło, ale nie żałuję, że zaryzykowałam. Kochasz go? –zapytała Naomi.

Skąd ja mam wiedzieć, czy go kocham. Nie jestem tego pewna. Nie można być w życiu niczego pewnym. Przecież jak tak naprawdę wcale go nie znam.

-Nie wiem. –odparłam.

-To się dowiec. –powiedziała Naomi.

-Niby jak, co?

-Zaryzykuj. Kiedyś bardziej będziesz żałowała, że nie zaryzykowałaś, niż że zaryzykowałaś. –powiedziała Naomi.

Nic nie odpowiedziałam. Siedziałam u Naomi do wieczora. Gdy dochodziła godzina 20, zamówiłam taksówkę i pojechałam do domu. W domu babcia i dziadek robili coś w kuchni.

-Był twój kolega i pytał się o ciebie. Kazał przekazać, żebyś do niego zadzwoniła, bo nic z tego nie rozumie. –powiedział dziadek, gdy się z nimi przywitałam.

-Dobrze. –odparłam i poszłam do swojego pokoju.

Prawie przez całą noc myślałam o Zaynie. Postanowiłam, że jednak możemy spróbować. Rano obudziły mnie promienie słoneczne. Dziś jest niedziela, więc nie idę do pracy. Od poniedziałku, mam cały tydzień wolny. Dzisiejszy dzień zapowiadał się słonecznie. Nałożyłam szorty, t-shirt, vansy i zeszłam na dół na śniadanie. Rozmawiałam z babcią i z dziadkiem śmiejąc się cały czas. W pewnym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Babcia wstała i poszła otworzyć. Do domu wparowała zła mama.

-Co z ciebie za córka?! Masz zostawić go w spokoju! –krzyknęła mama, podstawiając mi pod nos, zdjęcie moje i Zayna, gdy się całowaliśmy pod kawiarnią.

-Co ze mnie za córka? Co z ciebie za matka?! Ty się uważasz za wspaniałą mamusię?! Ja nie mam mamy, nie mam taty, nie mam rodziny! –krzyknęłam cała zła.

-Nie masz?! Wychowywałam cię sama, przez wiele lat i ty mówisz, że nie masz rodziny?! Masz zostawić go w spokoju i nigdy więcej nie pokazuj mi się na oczy! –krzyknęła mama, po czym wyszła z domu, trzaskając za sobą drzwiami.

Nie wytrzymałam i rozpłakałam się. Szybko pobiegłam do swojego pokoju. To wszystko było takie trudne. Kochasz kogoś, a nie możesz z nim być. Rodziny nie masz w cale. Co to za życie?! Przez parę godzin siedziałam tak po prostu na łóżku, patrząc na ścianę, przed siebie. W pewnym momencie usłyszałam pukanie do drzwi. Odwróciłam się, a w drzwiach ujrzałam Zayna.

-Mogę wejść? –zapytał.

-Tak, jasne. –odparłam.

Chłopak wszedł do środka, po czym usiadł koło mnie na łóżku. Siedzieliśmy chwilę w kompletnej ciszy.

-Przepraszam, że wczoraj uciekłam, musiałam sobie to wszystko przemyśleć. –powiedziałam cicho.

-I co, przemyślałaś? –zapytał Zayn.

-Tak. Postanowiłam, że możemy spróbować być razem, ale dzisiaj dotarło do mnie, że jednak nie możemy. –powiedziałam powoli.

-Nie rozumiem. Jak to dziś rano, dotarło do ciebie, że nie możemy być razem? –zapytał Zayn, odwracając głowę w moją stronę.

-Normalnie. Moja mama dzisiaj rano u mnie była. –odparłam.

-I co nie pozwoliła ci się ze mną kolegować? –zapytał, jakoś tak żywiej Zayn.

-Można tak powiedzieć.

-Zawsze robisz to co każą ci inni? –zapytał, a na jego twarzy pojawił się uśmiech.

-Nie. –odparłam.

Zayn wstał i kucnął przede mną, łapiąc mnie za rękę.

-Zaryzykujemy? –zapytał.

Przez chwilę nie wiedziałam co powiedzieć. Czy tego właśnie chcę?

-Tak. –powiedziałam, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

-Co pani powie, na wycieczkę po Londynie? –zapytał wstając, poważnie Zayn.

-Hm, na wycieczkę? No może, może. –powiedziała poważnie, po czym zaśmiałam się.

Złapałam Zayna za rękę i zeszliśmy na dół. Powiadomiłam babcię i dziadka, o tym, że idę na miasto i wyszłam z Zaynem z domu. Przed domem zauważyłam czarne auto. Zayn szedł w jego stronę.

-Amy, idziesz? –zapytał.

Kiwnęłam tylko głową. Wsiedliśmy do auta i odjechaliśmy. Jechaliśmy dosyć długo, rozmawiając i śmiejąc się co chwila. Zatrzymaliśmy się przed dużym, białym domem. Był naprawdę śliczny. Zayn wyszedł z auta, a ja zaraz za nim. Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Niepewnie zmierzałam ku drzwi.

-Kto tu mieszka? –zapytałam, gdy byliśmy przy drzwiach.

-One Direction. –powiedział Zayn, uśmiechając się szeroko.

Zrobiłam szerokie oczy. Po chwili Zayn otworzył drzwi i weszliśmy do środka. Na ścianach wisiały zdjęcia chłopaków. Niektóre były naprawdę śmieszne. W pewnym momencie zauważyłam, schodzącego po schodach, w naszą stronę Harrego.

-Cześć. –przywitał się ze mną, przytulając mnie.

-Cześć. –odparłam.

-Gdzie chłopcy? –zapytał rozglądając się Zayn.

-Niall poszedł do sklepu, po jedzenie. Liam u Danielle, a Louis u Eleanor. –powiedział Harry.

-No wchodźcie. –powiedział Harry.

Po chwili siedzieliśmy już w trójkę na kanapie w salonie, oglądając jakąś komedie. Harry gdy się śmieję ma urocze dołeczki, ale Zayn śmiech jest zaraźliwy. Śmieje się tak, że nie da się z jego śmiechu śmiać. W pewnej chwili do domu przyszedł Niall. Dosiadł się koło nas i śmiał się co chwila, wysypując jedzenie na podłogę, które miał w ręce. Za każdym razem gdy mu coś upadło na podłogę, płakał, albo przynajmniej udawał, że płacze. Dzień minął mi naprawdę świetnie. Chłopcy są naprawdę w porządku. Gdy było już późno wstałam z kanapy.

-Muszę już iść. –powiedziałam, zmierzając ku drzwi.

-Żartujesz sobie? Zawiozę cię. –powiedział idąc za mną Zayn.

-Cześć. –krzyknęłam do chłopaków na pożegnanie.

Wsiedliśmy razem z Zaynem do auta i odjechaliśmy.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5 komentarzy i następny rozdział ;)