Rozdział 7 "W życiu można uciec od wszystkiego z wyjątkiem samego siebie."

W pewnym momencie usłyszałam jak ktoś śpiewa piosenkę „More Than This”. Odwróciłam się i ujrzałam Zayna. Jacyś czterej mężczyźni grali, a Zayn śpiewał. W pewnym momencie Zayn złapał mnie za rękę. Śpiewał i tańczył ze mną. Nie zwracając uwagi na innych ludzi, po prostu świetnie się bawiliśmy. Przyglądało nam się wielu ludzi.

*2 godziny później* 

Szliśmy wzdłuż ścieżki, śmiejąc się i rozmawiając.

-Jesteś głodna? –zapytał w pewnym momencie Zayn.

-Hm, właściwie to tak. –odparłam.

Zayn tylko uśmiechnął się do mnie. Po 30 minutowym spacerze, byliśmy już przed restauracją.

-Zayn, oszalałeś? –zapytałam go zła.

-Nie. O co chodzi? –zapytał zdziwiony moim zachowaniem Zayn.

-Gdzie ty mnie przyprowadziłeś? –zapytałam.

-No do restauracji. –Zayn nie wiedział o co mi chodzi.

-No tak, tylko zobacz jak ja wyglądam. –odparłam, pokazując na mój strój.

Nie było to ubranie, do restauracji. Miałam na sobie krótkie szorty, t-shirt, vansy. Nie mogłam tak tam wejść.

-Ale wyglądasz ślicznie. –odparł uśmiechnięty Zayn.

-Zwariowałeś? –prawie krzyknęłam.

-No chodź. –Zayn złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą.

-Zayn, puść mnie! Ja tam nie idę! –krzyknęłam.

Zayn zatrzymał się.

-A widzisz, jak ja wyglądam? –pokazał na siebie.

-Wyglądasz lepiej niż ja. –odparłam.

Ni stąd, ni zowąd Zayn podniósł mnie i wniósł do restauracji. Wszyscy goście dziwnie się na nas patrzyli. Zayn postawił mnie dopiero, gdy byliśmy przy stoliku. Usiadłam na krześle, udając, że strzeliłam focha.

-No Amy, przecież nic się nie stało. –uśmiechnął się do mnie Zayn.

Nic nie odpowiedziałam. W pewnej chwili podszedł do nas kelner.

-Co państwo zamawiają? –zapytał.

-Już wcześniej złożyłem zamówienie. –powiedział do niego Zayn.

-W takim razie przepraszam. –odparł kelner i odszedł od stolika.

-No Amy, nie gniewaj się już. Przepraszam. –Zayn popatrzył na mnie przepraszająco.

-No dobrze, wybaczam. –odparłam.

W restauracji było naprawdę fajnie. W końcu z niej wyszliśmy. Usiedliśmy razem na krawężniku, zaraz po tym, jak Zayn zamówił taksówkę. Śmiałam się jak nigdy dotąd. W końcu taksówka przyjechała. Jechaliśmy nią rozmawiając. W pewnej chwili zatrzymaliśmy się przed domem mojej babci. Wyszłam z auta, a Zayn za mną.

-Do zobaczenia. –powiedział, po czym ni stąd, ni zowąd pocałował mnie.

Czułam motylki w brzuchu. 

Odwróciłam się i poszłam do domu. W środku czekała na mnie babcia. Siedziała w kuchni i rozmawiała z kimś przez telefon. Z rozmowy wywnioskowałam, że rozmawia z mamą. Gdy babcia skończyła rozmowę, usiadłam koło niej na krześle, w kuchni.

-I jak tam kochana? –zapytała babcia.

-Świetnie. –odparłam szczęśliwa.

-Rozumiem, że randka się udała. –powiedziała po chwili babcia.

-Chyba się zakochałam. –powiedziałam pod nosem, wychodząc z kuchni.

Leżąc na swoim łóżku nie mogłam zasnąć. Cały czas myślałam o Zaynie. On jest naprawdę świetnym facetem. Rano obudził mnie mój budzik. Wstałam, ubrałam się, umalowałam, uczesałam, umyłam i zeszłam na dół na śniadanie. Z uśmiechem na twarzy zjadłam naleśniki. Gdy zjadłam wyszłam z domu. Postanowiłam, że przejdę się pieszo. Uśmiechnięta szłam na przód. Nigdy w życiu nie spodziewałam się tego, co zobaczę. Moje serce zostało złapane na miliony kawałków. Nie wiedząc co robię, zaczęłam biec. Biegłam przed siebie, a po moich policzkach spływały pojedyncze łzy. 
---------------------------------------------------------------------------------
Tak wiem, krótki...
Co myślicie o tym rozdziale? Liczę na długie komentarze... :)